Niemcy rozpoczęli prace nad zaprojektowaniem karabinka automatycznego na nabój pośredni w 1942 roku. Podjęły się tego dwie wytwórnie broni: Karl Walther oraz C.G Haenel. Wybrano projekt Hugona Schmeissera firmy Haenel. Od czerwca 1943 roku rozpoczęto produkcję seryjną. W toku produkcji karabinek został zmodyfikowany. Nazwa tej broni była wielokrotnie zmieniana. Ostatecznie od 22 listopada 1944 roku broni zostało nadane oznaczenie StG 44 – Sturmgewehr 44.
Mimo, ze Rosja i Niemcy już wcześniej pracowały nad tego typu bronią, to dopiero StG 44 okazał się przełomowym, skutecznym i udanym karabinem szturmowym.
We wcześniejszym okresie żołnierze piechoty niemieckiej byli wyposażeni w różne typy broni strzeleckiej. Szeregowi żołnierze posiadali powtarzalne Mausery na naboje kalibru 7,92x57mm o dużej mocy, ale niskiej szybkostrzelności i małej pojemności magazynka (5 nabojów). Dodatkowo okazało się, ze ich duży zasięg (ponad 1000m) nie daje większej przewagi, ponieważ do walk na takim dystansie dochodziło bardzo rzadko. Podczas walki w lesie lub mieście duży zasięg
tracił zupełnie znaczenie.
Dowódcy drużyn uzbrojeni byli natomiast w pistolety maszynowe na naboje kalibru 9 mm. Broń ta była szybkostrzelna, miała większy magazynek (32 naboje), ale jej zasięg był mały i małej mocy. Pistolety maszynowe skuteczne były tylko na niewielkich odległościach.
Idealnym rozwiązaniem tych problemów miało być stworzenie naboju pośredniego i automatycznego karabinu, który będzie do niego przeznaczony. Nabój do StG 44 został utworzony przez skrócenie łuski naboju Mausera z 57 mm do 33 mm. Łączył zalety naboju pistoletowego i karabinowego. Zmniejszona moc (mniejsza łuska) przełożyła się na mniejszy odrzut i mniejsze zużycie broni. Można było nosić więcej amunicji (magazynek 30 naboi). StG 44 mógł strzelać ogniem pojedynczym lub automatycznym. Ogniem pojedynczym można było strzelać skutecznie do 600 m, a ogniem ciągłym do 300 m. Broń działa na zasadzie odprowadzenia części gazów
prochowych przez boczny otwór w ściance lufy i strzela przy zamku zamkniętym, zaryglowanym.
StG 44 zastąpił zarówno karabiny powtarzalne jak i pistolety maszynowe. Do końca wojny wyprodukowano blisko 430 tys. tych karabinów. Jako broń przełomowa nie wpłynęła jednak na przebieg II wojny światowej.
Po zakończeniu II wojny światowej StG 44 w dużych ilościach znajdował się na wyposażeniu oddziałów podziemia antykomunistycznego. Jednak brak amunicji spowodował stopniowe wycofywanie go z użycia. Był również używany przez milicję NRD do 1961 roku oraz spadochroniarzy jugosłowiańskich i organizacje zbrojne krajów trzeciego świata. Amunicję produkowano jeszcze po wojnie w Niemczech i Jugosławii.
Sturmgewehr 44 to broń, która zakończyła ostatecznie epokę powtarzalnego karabinu i erę pistoletu maszynowego, stając się punktem wyjścia dla wielu powojennych konstrukcji, choćby radzieckiego AK.