Proces wprowadzenia do uzbrojenia Wojska Polskiego II RP pistoletu samopowtarzalnego Vis wz. 35.
Odradzające się po 87 latach niebytu wojsko polskie stanęło przed problemem ujednolicenia posiadanej broni strzeleckiej. W „spadku” po formacjach państw zaborczych, zagranicznych zakupach i remanentach po toczonych konfliktach pozostała mozaika sprzętu reprezentująca kilkadziesiąt typów broni strzeleckiej i kilkanaście różnych rodzajów amunicji. W przypadku broni krótkiej problem był o wiele głębszy. Na stanie armii znajdowało się dużo broni cywilnej, reprezentującej całą gamę kalibrów i systemów, przy czym duża dowolność i uznaniowość w uzbrojeniu oficerów, nie służyła poprawie tego stanu rzeczy. Biorąc pod uwagę subsydiarny charakter broni krótkiej, ujednolicenie tej części wyposażenia nowo tworzonego wojska polskiego nie było zadaniem priorytetowym. Na tym tle dużo istotniejszą kwestią była decyzja o standaryzacji naboju karabinowego do broni indywidualnej i zespołowej oraz (a może przede wszystkim) przyjęcie na wyposażenie karabinu powtarzalnego. Tu przeważyła decyzja Rady Ambasadorów z dnia 10 marca 1921 roku o przekazaniu państwu polskiemu Królewskiej Fabryki Karabinów zlokalizowanej w Gdańsku w której powstawały na potrzeby Kaiserliche Armee karabiny Gewehr 98. Blisko tysiąc obrabiarek, dokumentacja...